Bardzo podobny zabieg robi Maciej Pieprzyca w swoim teatrze telewizji „Fryzjer” i jeszcze wcześniej w filmie fabularnym „Inferno”. Ginie młoda dziewczyna i musi znaleźć się winny. Reżyser przeprowadza nas przez kolejne etapy śledztwa. Nie robi tego jednak w klasyczny sposób, nie jest to zwykłe dochodzenie. Przede wszystkim liczy się opowiadana historia, Pieprzyca jest wytrawnym opowiadaczem, który wciąga nas w swój świat tak, że zapominamy, że to opowieść i że ktoś za nią stoi. Sam fakt, że film „Chce się żyć” zaistniał najpierw w formie książkowej, jest tego potwierdzeniem. Autor filmu zdawał sobie sprawę, że o wszystkim opowiedzieć nie zdoła. Napisał więc najpierw powieść, na której oparł dopiero film.

Pieprzyca nie zostawia nas bez odpowiedzi. Nie znaczy to, że wszystko wyjaśnia. Nie dochodzimy do mety, to raczej drogowskaz. „Inferno” zaczyna się marszem milczenia ludzi z miasteczka, gdzie zamordowano młodą licealistkę. Reżyser pokazuje, skąd ci ludzie wyruszyli i dokąd zmierzają, a miejsce to nazywa się brakiem komunikacji.

To, co autora „Chce się żyć” interesuje najbardziej, to drugi człowiek, z jego innością, jego charakterem, zainteresowaniami, uczuciami. Ludzie giną w sensie dosłownym i przenośnym, z braku komunikacji, rozmowy. Gdyby ktoś spróbował dotrzeć do Sylwii, bohaterki „Fryzjera”, Baśki zwanej Xenną, bohaterki „Inferno”, Mateusza, bohatera „Chce się żyć”, nie doszłoby do tragedii. Dotrzeć, czyli otworzyć się na Drugiego, zobaczyć w nim innego człowieka, spróbować go zrozumieć. W przeciwnym razie słowa Marcina Świetlickiego nadal będą aktualne i tak naprawdę każdy zostaje obciążony winą za zmowę milczenia.

Tekst Alicja Rosé

Ale co to znaczy? Jacek Petrycki musi znać odpowiedź na to pytanie. Jeśli nie wprost, to udowadnia swoją pracą, że ją zna. Jest to właśnie przykład operatora-poety, wrażliwego obserwatora, otwartego na to, co przyniesie mu świat, z którym styka się tutaj i teraz.

Operator filmu dokumentalnego musi być czujny, by „złapać” właściwy moment, chwilowy grymas twarzy, konkretny gest, jak dzieje się np. w „Próbie mikrofonu” Krzysztofa Kieślowskiego. Podczas zebrania zarządu fabryki, którego członkowie krytykują pracę „dociekliwego” reportera radiowego, dostajemy obraz niemal jak z filmu fabularnego. Przy stole siedzi wiele osób, ale nie gubimy się wśród nich. Petrycki jest w stanie wychwycić subtelne reakcje osób biorących udział w dyskusji. Jakby dokładnie wiedział wcześniej, kto i co ma do powiedzenia i jaki to będzie miało oddźwięk na poszczególne osoby. Do tego, całość filmu poprzetykana jest spokojnymi obserwacjami ludzi przy pracy, ich twarzy, rąk. Rytm zdjęć idzie równo z rytmem pracy.

Ten dar obserwacji i wyłapywania ważkich momentów Petryckiego, docenili reżyserzy fabularni, którzy świadomie tworzyli filmy bliskie rzeczywistości. Takie są pierwsze fabuły Kieślowskiego, a „Spokój” jest bodajże najlepszą z nich. Mamy wrażenie, że oglądamy dokument. Petrycki potrafi zwolnić akcję obrazem, pokazać nam, bawiące się w oknie dzieci, kobietę wieszającą pranie na podwórku, twarze ludzi w barze, którzy nie mają znaczenia dla samej akcji, ale tworzą klimat, są nieodłącznymi elementami danej rzeczywistości.

Agnieszka Holland zawsze świadomie dobiera operatorów do swoich filmów. Mówi się, że operator jest okiem reżysera. W duecie Holland-Petrycki to się potwierdza. Holland jest mistrzynią w opowiadaniu wielkich historii, wypełnionych licznymi wydarzeniami i postaciami. Zdjęcia Petryckiego potrafią oddać wartką narrację. Tak jest w jednym z najgłośniejszych filmów stworzonych przez ten tandem „Europa, Europa”. Emocje zawsze śledzimy na twarzach bohaterów. Mamy jasność, kiedy narratorem jest bohater, a kiedy oglądamy trzecioosobową, obiektywną relację. Czasem oglądamy coś oczami Salomona – nieraz przez okno czy szybę, czasem patrzymy na wydarzenia z zewnątrz. Oko kamery jest dyskretnym świadkiem, który wiernie przekazuje nam historię. Agnieszka Holland lubi się „skryć” za swoją opowieścią, a Petrycki jej to umożliwia.

Jacek Petrycki to szczególny operator, który potrafi sprawić, że dokument wygląda jak fabuła, a fabuła jak dokument. Dzięki temu, każdy jego film jest tak naturalny. Patrzymy w ekran, jakbyśmy patrzyli przez okno, obserwujemy razem z nim. I nic tutaj nie da się streścić, jak w wierszu.

(tekst: Alicja Rosé)

Autorka wielu filmowych scenografii m.in. w filmach „Torowisko”, „Warszawa”, „Tulipany”, „Pitbull”. „Lęk wysokości” jest trzecim prezentowanym na światłoczulej trasie filmem, w którym Pani Elwira stworzyła scenografię. Prezentowaliśmy jeszcze „Wymyk” Grega Zglińskiego oraz „Cześc Tereska” Roberta Glińskiego.

„W pracy scenografa staram się patrzeć ‚w ludzi’, którzy współtworzą film. Wspólna energia, pomysły, inspiracje są źródłem mojego scenograficznego działania. Przy każdym filmie najważniejsze są spotkania z ludźmi, którzy go tworzą. Właśnie te spotkania rodzą bogactwo wrażeń, które można przełożyć na plastykę filmu.” Elwira Pluta

Jeśli przyjrzeć się jej animacji, którą wykonała do utworu grupy Mikromusic, za który nominowana była w Polsce i w Buenos Aires do głównej nagrody w kategorii teledysku, zauważymy, że i tam pojawia się motyw wody. We Wrocławiu płynie Odra i może to ona była pierwszym natchnieniem. Potem dorosła już Eliza rzeczywiście wypłynęła daleko. Dzięki temu, że studiowała iberystykę, mogła wiele podróżować, co chwilę mieszkała w innym hiszpańskojęzycznym kraju. Stąd też objazdowe kino, światłoczuły festiwal na kółkach – to jej naturalny żywioł.

W trakcie tych podróży, znalazła się na warsztatach z komiksu i tam zdała sobie sprawę, że jej pasję związaną z rysowaniem oraz pasję filmowa, można połączyć. Odkryła polską szkołę animacji, zafascynował ją Jan Lenica. Zaczęła studia filmowe w Madrycie, które kontynuowała; w Łodzi, w Se-ma-forze.

Najbardziej lubi tworzyć animacje poklatkowe – są proste, błyskotliwe i dowcipne. Gdy zabiera się do pracy, ma w sobie coś z dziecka – ciekawość świata, radość tworzenia – niezbędne atrybuty każdego twórcy.

Eliza Płocieniak-Alvarez, urodzona we Wrocławiu, zajmuje się animacją i efektami specjalnymi.
Studiowała animację w Szkole Filmowej w Madrycie (ECAM, Escuela de Cinematografía y del Audiovisual de la Comunidad de Madrid). Następnie uczestniczyła w półrocznym kursie animatorów lalkowych w łódzkim Se-ma-forze.

Jej debiut reżyserski – teledysk do piosenki „Oczko” zespołu Mikromusic, otrzymał nominację do nagrody Yach Film w kategorii najlepszy teledysk animowany oraz nagrodę za najlepszy teledysk na festiwalu Cartón w Buenos Aires. Pokazywany był również m.in. na festiwalach w Mariborze, Budapeszcie i Recife (Brazylia).

Z wykształcenia badacz literatury latynoamerykańskiej.