W 2002 r. wcieliła się w postać Solange, córki George Sand, w filmie „Chopin. Pragnienie miłości” w reż. Jerzego Antczaka. Parę lat później zagrała sędzinę Bożenę w „Bezmiarze sprawiedliwości” Wiesława Saniewskiego (2006). Artystka występuje również na małym ekranie. Największą popularność zyskała dzięki roli Grażyny Raczyńskiej w telenoweli „M jak miłość”. Gościnnie pojawiła się również w „Miodowych latach” oraz „Na dobre i na złe”. Aktorkę zobaczyć można w Teatrze Tv (rola Gemmy w „Lordzie Jimie” – 2002, Carmeli w „Teorban” – 2008, Marii Hulewiczowej w spektaklu „O prawo głosu” – 2008). Od 2015 regularnie oglądamy ją w „Barwach Szczęścia” w roli Urszuli, matki Julity. W 2016 zagrała w „Wesele w Kurnej Chacie” Piękną kobietę. W filmie, z którym była z nami w trasie „Jak pies z kotem” wcieliła się w postać Beaty, żony Janusza. Warto dodać o jej organizacji i współprowadzenia 80, urodzin Igi Cembrzyńskiej w kinie Atlantic w 2019r.

Potrafi szkicować portrety miast i ludzi w sposób autorski. To jego film „7xMoskwa”, w którym przedstawił  różnorodne oblicza tego miasta, uznaje się za jeden z wzorcowych dokumentów i pokazuje na tamtejszych uczelniach filmowych. To jego esej o ludziach spotkanych w nowojorskim metrze, który naszkicował w filmie „21xNowy York”, znalazł się w elitarnym gronie filmów nominowanych do Europejskiej Nagrody Filmowej, stając się przy okazji jednym z najczęściej nagradzanych dokumentów w Polsce ostatnich lat. Jego filmy „Koniec lata”, czy kolejne dokumentalne kino drogi pt. „Dziennik z podróży”, podbijały serca widzów i krytyków gruntując jego pozycję wśród reżyserów kina dokumentalnego. 

Jednak , co wyróżnia Piotra Stasika spośród innych twórców i szczególnie imponuje, jest umiejętność łączenia pracy artystycznej z rolą niezwykle sprawnego animatora działalności kulturalnej. Rzadko, który filmowiec jest w stanie połączyć te dwa światy – Piotrowi Stasikowi ta sztuka się udała. Jest założycielem Towarzystwa Inicjatyw Twórczych „ę”, którego działalność od kilkunastu lat animuje projekty społeczno-kulturalne. Przez dwa lata był prezesem Stowarzyszenia „Film 1,2” – coraz bardziej wpływowej organizacji promującej młodych twórców szykujących się do debiutu lub realizacji drugiego filmu. Zacięcie pedagogiczne umiejętnie wykorzystał w Przedszkolu Filmowym prowadzonym przy Szkole Wajdy, gdzie uczył młodzież i studentów zrozumienia czym są podstawy sztuki filmowej. 

Z perspektywy Polski Światłoczułej szczególnie ważny wydaje się projekt Domestic Product, czyli objazdowe kino przewożone z miejsca na miejsce terenowym samochodem Piotra Stasika i twórcy Macieja Kuziemskiego. Samochód z upchanym w środku dmuchanym ekranem i sprzętem projekcyjnym przejechał dziesiątki tysięcy kilometrów po drogach m.in. Ukrainy, Rumunii, Bułgarii, Mołdawii, Azerbejdżanu, pokazując filmy dla dzieci, a także klasyki polskiej animacji i dokumentu. Dzięki tej wyjątkowej inicjatywie Bolek i Lolek miał szansę poruszyć serca dzieci w dalszych częściach Europy, a polskie filmy obejrzano w miejscach, w których nikt o polskim kinie zbyt często nie słyszał. 

Piotr Stasik – filmowiec, społecznik, pragmatyczny animator kultury, to idealna konfiguracja cech, która wpisuje się w definicję osoby światłoczułej. 

tekst: Irek

Popularność w kraju przyniosły mu doskonałe role w spektaklach Teatru Telewizji, z których wiele na stałe zapisało się w pamięci widzów. Wystąpił w wielu liczących się polskich filmach, w których stworzył niezapomniane kreacje. Współpracował m.in. z Andrzejem Wajdą, Krzysztofem Zanussim i Jerzym Hoffmanem. W 1998 roku odsłonięto gwiazdę aktora w Alei Gwiazd w Łodzi. W 2001 roku został uhonorowany Złotą Kaczką za rolę w filmie „Prymas. Trzy lata z tysiąca” Teresy Kotlarczyk.

źródło: mat. prasowe Kino Świat

źródło: http://www.polishdocs.pl/pl/rezyser/3467/julia_staniszewska

Współpracował także przy takich produkcjach jak: „Obława” Marcin Krzyształowicza, „Kret” Rafaela Lewandowskiego czy „Farba” i „Szczęście świata” Michała Rosy.
Towarzyszył „Jestem mordercą” w trasie na południe Polski. Był naszym przewodnikiem po Śląsku i katowickich lokacjach z filmów Macieja Pieprzycy. Jako doświadczony filmowiec, posiadający rozległą wiedzę, opowiadał o kinie zarówno od strony artystycznej, merytorycznej, jak i technicznej.