Na czym polega magia zdjęć „Idy”? Z jednej strony są one bardzo klasyczne – czarno-białe, format 4:3 charakterystyczny dla lat 60, w których rozgrywa się akcja filmu, statyczna kamera. Z drugiej strony dziwne, intrygujące i nietypowe przekadrowania. Na zbliżeniach widzimy pół twarzy Wandy Gruz (Agata Kulesza) w lewym dolnym rogu tak, jak chcielibyśmy odczytać, co myśli, wniknąć w jej oczy (już wcześniej taką bliskość z bohaterem mogliśmy zaobserwować w zrealizowanych przez niego filmach dokumentalnych jak „Paparazzi” czy „Joanna”.)

Szerokie plany z kolei pozostawiają dużo powietrza nad głowami (do tego stopnia, że w wersji z napisami musiały się one pojawić w górnej części kadru). Postaci stają się znikome, umiejscawiając w ten sposób człowieka wobec świata. Opowiadaną historię zazwyczaj śledzimy z daleka, kiedy to możliwe jesteśmy blisko bohatera. Obserwujemy, podążamy ale jednak nie uczestniczymy. Trochę jak Tomek (Olaf Lubaszenko) podpatrujący Magdę (Grażyna Szapołowska) w „Krótkim filmie o miłości” Krzysztofa Kieślowskiego.

Tym większe brawa dla Łukasza Żala, że uniósł niespodziewany i nagły awans z operatora kamery filmu Pawła Pawlikowskiego na autora zdjęć.