Witold Giersz to niespokojny duch. Twórca poszukujący, zmieniający obszary zainteresowania, czasem wracający na tradycyjne tereny, często próbujący sił w dziedzinach niekoniecznie kojarzących się z kinem animowanym.

W 2013 roku, po siedemnastu latach od premiery swego poprzedniego filmu, Giersz powrócił z nowym, długo przygotowywanym obrazem. W „Signum” nawiązywał do malowideł z Lascaux, by oddać hołd pierwszym mistrzom malarstwa. Giersz wracał do źródeł – nie korzystał z nowoczesnych komputerowych technologii, ale sięga do klasycznej malarskiej animacji. Realizując swój najnowszy film, Giersz używał naturalnych barwników – gliny i spalonego węgla, zaś rolę płótna spełniały kamienie i fragmenty skał. Na jednym skrawku kamienia malował całą sekwencję obrazów, by w ten sposób oddać dynamikę rysunków prehistorycznych twórców.

Jeśli prześledzić po kolei wszystkie te obrazy, dostrzeżemy, jak niesamowicie współgra z nimi muzyka. Gąssowski jest kompozytorem-słuchaczem, taktownym i uczynnym, co nie znaczy, że pozbawionym swojego głosu, charakteru. Wraz z naturalnymi dźwiękami oraz wybrzmiewającą – zajmującą ważne miejsce w filmach Jakimowskiego – ciszą, pisze muzykę, która jest dopełnieniem, tworząc z całością harmonię. Nie jest jedynie zwykłym tłem, miłą dla ucha oprawą. Muzyka Gąssowskiego to kolejny bohater.

Wsłuchajmy się w „Sztuczki”, a odkryjemy, że istnieją w tym filmie niejako dwie ścieżki dźwiękowe: jedna towarzyszy chłopcu, który tęskni za ojcem i pragnie go odzyskać, druga zaś, staje się wyraźniejsza, gdy sam ojciec, śledzony przez syna, pojawi się w kadrze.

Akcja „Imagine” rozgrywa się w Portugalii, kraju od wieków nierozerwalnie związanym z muzyką. Liryczność, fado, saudade – wieczna tęsknota, melancholia, samotność – budują ten kraj. Muzyka Gąssowskiego wpisała się w lizboński krajobraz. Jest miękka, zmysłowa, czuła. Ale nie za słodka. To cukierek, który nie mdli. Dźwięki, które koją i orzeźwiają jednocześnie, czyli dokładnie tak, jak działa na nas ocean.

WRAŻENIA PO TRASIE

W Świdwinie jeden z widzów po projekcji powiedział o mojej muzyce w Imagine, o funkcji jaką spełnia, dokładnie to, o co zawsze w mojej pracy mi chodziło. Podziekowałem mu i pomyślałem, że warto było całe życie pracować dla tej chwili, warto dalej się z tym wszystkim męczyć.