To oczywiście nie jedyny tak młody aktor, ale rzadko trafia się film o tak trudnej tematyce. A gdy już tak się dzieje, to trudno nam w to uwierzyć. Podobnie jest w przypadku Kamila Tkacza. Chłopiec zagrał w filmie „Chce się żyć” Macieja Pieprzycy, gdy miał zaledwie osiem lat niezmiernie trudną rolę – małego Mateusza chorega na porażenie mózgowe. Nie dość, że jest to wyzwanie aktorskie czysto techniczne, to jest to również wyzwanie życiowe w ogóle, bo dotyka niełatwej tematyki, z którą niejeden dorosły nie potrafiłby bądź bałby się zmierzyć.

Kamil Tkacz gra jednak naturalnie i przekonująco. Rola wymagała wiele ćwiczeń, przygotowań. Kamil długo się przysposabiał u boku Dawida Ogrodnika, który zagrał starszego Mateusza, ale po pewnym czasie sam wiedział już instynktownie, jak w danej sytuacji się zachować.

Niedawno znów mogliśmy oglądać go na ekranie i znów w filmie o trudnej tematyce, bo mówiącej o zagładzie Żydów. Wymieniał się na planie z Andrzejem, bratem bliźniakiem, i dzięki temu obaj mogli być na bieżąco w odrabianiu prac domowych – to dopiero sztuka!

Czy zostanie zawodowym aktorem, jak Nikolaj Burlajew? Na pewno ma talent. Ale nie to jest tutaj najistotniejsze. Zabieramy w trasę niezwykłą osobę, bardzo świadomą siebie i otwartą na innych. Kluczem jest tu nie tylko zaciekawienie drugą osobą, ale szacunek dla inności. Zapewne dlatego właśnie Maciej Pieprzyca zwrócił na niego uwagę.

Tekst Alicja Rosé

Kiedy żona przeczytała scenariusz, od razu powiedziała, że to film dla niego. „Rzeczywiście ja się w tym filmie zakochałem, bo kreuje rzeczywistość, jakiej już nie ma. To jest dla operatora wyzwanie.” opowiadał Arkadiusz Tomiak, autor zdjęć do „Obławy” na jednym z wielu naszych „światłoczułych” spotkań. Zrobił go intuicyjnie. Marcin Krzyształowicz – reżyser – dał mu dużo wolności przy pracy nad tym filmem.
A zaczęło się od tego, że jako młody chłopak chciał się zrehabilitować w oczach pani od biologii. Poprosił brata, by ten zrobił za niego kilka zdjęć w lesie. Brat nie miał czasu. Przyszły laureat wielu nagród za zdjęcia filmowe musiał radzić sobie sam. Nie przeszkodziła nawet ręka, którą miał w gipsie. Od tamtej pory wiedział, że najważniejsza będzie w jego życiu fotografia. Mało, że przy niej pozostał, to wrócił do lasu z kamerą. Może to nie przypadek. Las w „Obławie” jest niczym osobna postać; jest niczym srebrzysta klatka, w której uwięzieni są aktorzy. Mamy poczucie, że jednocześnie jest ciasno i chłodno. Nie mamy wątpliwości, że tego typu zdjęcia nie mogły powstać z racjonalnej kalkulacji, ale w grę wchodziła intuicja i talent.